Mecze Unii Oświęcim z tyskim GKS-em wywołują emocje, to święta wojna.

Kilkadziesiąt lat temu na trybunach oświęcimskiej hali często dało się słyszeć słowa piosenki „Najbardziej nienawidzę Tychów i Polonii Bytom” i inne, bardziej niecenzuralne okrzyki. Dla niektórych to tylko puste słowa szalikowców, którzy są wpatrzeni w swój klub i poza nim świata nie widzą. Jednak właśnie w nich zawarty jest klimat oświęcimsko-tyskiej rywalizacji.

Być może jednym z powodów podwójnej mobilizacji oświęcimsko-tyskiej rywalizacji nie tylko wśród zawodników, ale także i kibiców, jest fakt, że oba miasta sąsiadują ze sobą i – choć położone są w innych województwach – to jednak z racji bliskości obu lodowisk, potyczki Unii z Tychami przez kibiców nazywane są derbami. W takich meczach wszystko może się zdarzyć, a i wśród kibiców rozpalają szczególne emocje i frekwencja na trybunach jest znacznie większa niż w innych potyczkach.

– analizuje Sławomir Wieloch, olimpijczyk z Albertville, najlepszy zawodnik ekstraklasy z czasów świetności oświęcimskiego klubu, z końca minionego stulecia. – Wydaje mi się, że jednym z powodów wzajemnych animozji jest fakt, że przecież wielu mieszkańców Oświęcimia zawodowo związana jest z Tychami, nie tylko przez kopalnię, ale i zakłady samochodowe. Mogę sobie wyobrazić tylko słowne naparzanki po meczach Unii z Tychami. To tacy Kargule i Pawlaki w hokejowym wydaniu. Te klimaty pewnie potem przenoszą się do domów i na trybuny.

Być może w grę wchodzą także kompleksy. W czasach, kiedy kopalnie były głównym sponsorem hokeja, to właśnie górnicze kluby rządziły w ekstraklasie. Unia była wówczas w ogonie tabeli. Jednak potrafiła się sprężyć na Tychy. W tamtych czasach zawodnicy rodem z Oświęcimia często obierali kurs na śląskie kluby, które lepiej im płaciły.

Potem karta się odwróciła. Po reformie gospodarki przez Leszka Balcerowicza, kopalnie odcięły się od klubów i zawodnicy ze Śląska zaczęli zasilać Unię, której nie porzuciły zakłady chemiczne. Wtedy to tyszanie mogli nabawić się oświęcimskiego kompleksu, bo nie mogli złamać Unii w najważniejszych meczach sezonu.

Pamiętajmy też, że to właśnie GKS Tychy zakończył dominację oświęcimian na krajowym podwórku, w 2005 roku, po 15 z rzędu występach Unii ścisłym finale mistrzostw Polski. Tyszanie zdobyli wtedy pierwsze mistrzostwo, a finał toczył się w atmosferze skandalu korupcyjnego, którego do końca nie udowodniono. Od tamtej pory to znowu oświęcimianie mogą mówić o tyskim kompleksie.

Pierwsza drużyna i otoczka jej spotkań nie tylko przyciąga młodzież do gry w hokeja, ale także przenosi namiastkę wielkich spotkań na niższe poziomy rozgrywkowe, jak to było ostatnio na zapleczu ekstraklasy. Jeśli jeszcze sędziowie w porę nie zdążą ostudzić gorących głów zawodników, eksplozja jest gwarantowana.

– Zasada „świętej wojny” obowiązuje w Oświęcimiu od żaka do seniora – mówi Mateusz Filipowicz, kapitan juniorów młodszych UKH Unia.

Oświęcimscy kibice w tym sezonie mają pierwsze powody do radości w rywalizacji z Tychami. To Unia pokonała GKS w półfinale Pucharu Polski, a fani zorganizowali nocną fetę, witając powracającą drużynę pod halą w Oświęcimiu. Wtedy jeden z nich wypowiedział słowa z filmowego klasyku Machulskiego: „Grunt, że Kwinto nie żyje”, co w przekładzie znaczy, że to, czy Unia zdobędzie Puchar Polski nie jest już tak istotne. Najważniejsze, że wygrała w Tychach, z mistrzem Polski i organizatorem turnieju finałowego. Nic ich tak nie cieszy, jak tyska krzywda. Ot, takie to oświęcimsko-tyskie klimaty, które pewnie szybko się nie zmienią.