Zobaczyć Innego – zobaczyć siebie.

Wyjątkowość strojów ludowych nie umyka uwadze pierwszych fotografów. Stawiają przed obiektywem tych, którzy na kosztowne zdjęcia sami nie mogą sobie pozwolić. Tak powstają fotografie tzw. typów ludowych, będące wyrazem fascynacji epoki wszelką odmiennością – interesujący, a przecież nie tak znów daleki, okazuje się sąsiad z pobliskiej wsi. Pamiętajmy, że to czas, gdy właśnie tam poszukiwano narodowych korzeni.

Podczas spotkania prześledzimy, w jaki sposób, począwszy od drugiej połowy XIX w. do czasów, w których tworzył Stanisław Gadomski, kształtowały się konwencje fotografowania stroju ludowego, prowadzące do tego, że stał on się znakiem – odnotowywanym przez etnografów, krajoznawców, polityków, artystów.

Zastanowimy się, jakie motywacje stały za konkretnymi praktykami fotograficznymi i do kogo były kierowane produkowane masowo zdjęcia (najpierw w formacie carte de visite, później pocztówkowym). Za przykład weźmiemy prace wybitnego krakowskiego fotografa atelierowego – Ignacego Kriegera.

Przyjrzymy się zasobom międzywojennego Wydziału Turystyki Ministerstwa Komunikacji, które służyć miało jako narzędzie nowoczesnej propagandy wizualnej młodego państwa.

Wątek społecznych konsekwencji użycia fotografii jako dowodu rozwiniemy w odniesieniu do dokumentacji Instytutu Niemieckiej Pracy Wschodniej (Institut für Deutsche Ostarbeit), działającego na terenie Generalnego Gubernatorstwa w latach 1940–1945.

Przyjrzymy się zdjęciom strojów powstałym podczas etnograficznych badań terenowych prowadzonych w drugiej połowie XX w. przez prof. Romana Reinfussa i zweryfikujemy granice medium, które kolorowy świat strojów przedstawiało w czerni i bieli.

Odwołamy się do zdjęć Stanisława Gadomskiego i Barbary Kubskiej, które choć również zostały wykonane w terenie, zarejestrowały drugie życie strojów – jako obiektów muzealnych

Źródło : http://muzeum.tychy.pl/