Wernisaż wystawy twórczości prof. Anny Kowalczyk-Klus i dr. Weroniki Siupki.

„…nie ma świata, prócz wewnątrz. Nasze życie umiera w przemianie.

I wiecznie malejąc ginie świat zjawisk. Gdzie niegdyś stał dom pełen trwania, kładzie się w poprzek kształt wymyślony, do wyobraźni należący bez reszty, jakby cały był jeszcze w umyśle.

Duch czasu tworzy dla siebie obszerne spichrze siły, bezkształtne, jak wydobyty przez niego z wszechrzeczy rozpęd. Już nie zna świątyń. Tę serca rozrzutność zaoszczędzamy skryciej.

Tak, gdzie jeszcze trwa jedna, jedna rzecz wymodlona niegdyś, wysłużona na klęczkach – taka jest, istnieje, by zmienić się w niewidzialną. Wielu już jej nie dostrzega, ale bez żadnych widoków, że ją zbudują potężniej w swym wnętrzu w filarach, w posągach!”

Ślad pozostawiony narzędziem na płaszczyźnie kartki papieru, rysa na matrycy graficznej,staje się notacją  naszego bycia w chwili.  Materia rysunkowa, graficzna, narasta. Kolejne punkty, linie,  zaczynają być  zapisem naszych myśli, emocji i przeżyć. One nas określają  w czasie a zatem przeobrażają się  w wizualizację naszej obecności. Obecność człowieka i Obecność linii, punktu, płaszczyzny. Wystawa jest wynikiem spotkania.  Spotkania dwóch osób oraz  wrażliwości,

które w indywidualny i osobny sposób prowadzą narzędzie notacji.

Definiowanie rysunku jako podstawy do działań plastycznych, determinuje nasze wyboryoraz postawy artystyczne.