„Tak, żeby wschód się ciągle zmieniał” / „Wołanie o powrót”.

„Tak, żeby wschód się ciągle zmieniał” to spektakl, który wynika z potrzeby zagłębienia się w sobie i zdefiniowania własnych źródeł, które ukształtowały mnie dotychczas jako kobietę i artystkę. Ten projekt to uporządkowanie wiedzy w kunszcie choreografa i odważne spojrzenie w nieznane tereny, ponieważ wykorzystuję środki wyrazu zarówno te, które charakteryzują mój język sceniczny jak i elementy, z którymi nigdy dotąd nie pracowałam.  Tematy 5 części spektaklu wyłoniły się z zebrania doświadczeń, które odpowiadają kilku najważniejszym wydarzeniom życiowym oraz największym fascynacjom w sztuce. W Teatrze Małym w czasie Tryptyku –spotkania wizji i plastyki zaprezentujemy dwie części, zwane obrazami: „Tak, żeby wschód się ciągle zmieniał” oraz „Wołanie o powrót”.  Interesuje mnie uchwycenie wyczerpania fizycznego i psychicznego spowodowanego czekaniem. Choreografia, tekst i sztuki wizualne spotykają się w jednym dialogu. Fragment wiersza wykorzystanego w tej części to:

kiedy rozgrzewam

szkło na

chwilę staje się

ledwo zapowiadające się ciekłe

po chwili tężeje ochładzając moment zmiany stanu na temperaturę podwójnie bolesną (…)

W procesie tworzenia, wykorzystuję nowatorską formę komponowania: choreografię równoległą. Podobnie jak malarz, który maluje serię kilku obrazów równocześnie, poszczególne części spektaklu będą powstawać niechronologicznie i równocześnie. Spektakl składa się z 5 obrazów choreograficznych, które mogą istnieć jako odrębne, krótkie formy twórcze. Każda część opiera się o specyficzny środek wyrazu, jako przewodnia forma ekspresji. W przygotowaniu są kolejne części, w tym wspólny projekt z Krakowską Orkiestrą Improwizującą.

Projekt realizowaniu w ramach Stypendium Twórczego Miasta Krakowa